Als ik mijn emoties toelaat, stort alles in
390
doorPriscilla Spee
Een coachee komt bij mij, omdat ze weet dat ik mensen begeleid om uit patronen te komen en zo meer uit zichzelf te halen. Ze is een directeur met een vriendelijk gezicht en een krachtige houding. Als wens vertelt ze dat ze meer haar positie wil pakken.
Delegeren en geen werkzaamheden naar zich toe trekken die een ander ook kan doen gaat haar beter af, vertelt ze in de vierde sessie. Van haar huidige werkzaamheden taken delegeren die haar tijd kosten en frustratie geven, lukt nog niet goed en ze heeft het nog steeds te druk. Ze vindt dat ze krachtiger moet zijn en ze vertelt met een zucht dat ze gemerkt heeft dat ze zich in een vergadering verdedigde voor het beleid. ‘Ik was steun aan het vragen voor het beleid in plaats van steun te geven. Ik had verstandig moeten zijn door het beleid toe te lichten.’ Er klinkt pijn door in haar stem en er lijkt meer achter haar verhaal te leven dan ze nu kort vertelt.
Op scherp zetten
Ik zie aan haar verslagen blik dat ze vast zit in een patroon dat haar uitput. In plaats van de zachte weg van een vraag stellen neem ik daarom het initiatief om op scherp te zetten wat er gaande is. Doel van mijn scherpe initiatief is om de impasse te doorbreken en een nieuwe beweging te krijgen. Ik stel haar voor dat we met wat ze verteld heeft een opstelling maken met papieren op de grond en dat we vervolgens kijken welk inzicht ontstaat.
‘Steun vragen’ en ‘pijn’ klonken in mijn hoofd toen ik naar haar verhaal luisterde en die schrijf ik op twee aparte papieren en ik leg ze neer. Ik vraag haar op welk papier ze wil gaan staan om het verder te verkennen. Ze kiest voor ‘pijn’ en loopt er kordaat naar toe. Ik vraag haar wat er bij haar boven komt op deze plek en ze vertelt dat ze zich stevig en gegrond voelt. ‘Dus bij pijn voel je je stevig en gegrond?’ zeg ik. ‘Waar gaat de pijn over?’ vraag ik. ‘De pijn gaat over niet gezien worden’, vertelt ze. ‘Welke reactie hoort daarbij?’ vraag ik. ‘Een verstandelijke reactie geven’, zegt ze. Ik geef haar papieren met ‘stevig staan’, ‘verstandelijke reactie geven’ en ‘niet gezien worden’ erop en vraag haar om de papieren neer te leggen. Met deze papieren ontstaat er een driehoek met ‘pijn’ in het centrum. Ik nodig haar uit om één voor één op de papieren te gaan staan. Haar houding lijkt nog kordater te worden. Ik herhaal wat ik haar heb horen zeggen over de pijn, stevig staan, niet gezien worden en een verstandelijke reactie geven zoals het beleid toelichten.
Als ik mijn emoties toelaat, stort alles in
‘Als ik mijn emoties toelaat, stort alles in’, zegt ze. Ik voel een rilling over mijn arm lopen en ik besef dat ze net iets heel belangrijks heeft gezegd. ‘Mag ik je een papier geven met die woorden erop en je uitnodigen om erop te gaan staan?’ Met voorzichtigheid en compassie nodig ik haar hiervoor uit. Ik besef heel goed hoe dapper ze is door dit uit te spreken en hoeveel moed het vraagt om dit besef toe te laten door erop te gaan staan.
Ze is moedig en legt het papier in de buurt van de driehoek over ‘pijn’ en gaat erop staan. ‘Ik kan het niet alleen’ zegt ze terwijl haar ogen vochtig worden. Ik schrijf die woorden op een vel en vraag haar om het neer te leggen. Die komt bij ‘steun vragen’ te liggen. Terwijl ze op het papier gaat staan, fluistert ze: ‘Ik doe alsóf ik het alleen kan.’ Dan nodig ik haar uit om de laatste stap te zetten naar ‘steun vragen’.
Geen trucje, maar een diep innerlijk besef
Ze zet de stap en het wordt stil in de kamer. Een stilte vol met gevoel en berusting. Ze heeft zo’n reis gemaakt van inzicht naar deze stap. Aan de geladen stilte voel ik dat dit geen trucje is maar een diep innerlijk besef. Na een lange stilte kijken we elkaar aan en knikken naar elkaar zo van ‘we begrijpen beiden wat een stap dit is’. Dan gaat ze in haar stoel zitten en rolt er een traan over haar wang. Dit thema ‘ik moet alles alleen kunnen’ kent ze heel goed, zegt ze en elke keer zet ze er een volgende stap in. Ik zeg dat ik haar moed bewonder en dankbaar ben dat ze dit met mij deelt.
Steun vragen aan mij helpt haar om positie te pakken en steun vragen aan de mensen om haar heen gaat haar ook helpen om haar positie te pakken. Door steun te vragen krijgt ze ruimte om te doen waar ze goed in is: het geheel overzien en helder hebben wat er moet gebeuren. Door steun te vragen krijgt ze ook meer verbinding met de mensen om haar heen.
Hoe ga jij om met positie pakken en steun vragen? Bel 06-422 94 259 of mail priscilla@speecoaching-training.nl als je mijn hulp daarbij kunt gebruiken.
Meer lezen over positie pakken door zacht te zijn? Lees hier
Foto door Charles Deluvio op Unsplash
390
